Το ταξιδι μου

castrato

ο κατάλογος τυπώθηκε το καλοκαίρι του 2010 για την έκθεση

castrato, από 22-9-2010 έως 18-11-2010, στη gallery BREEDER, στην Αθήνα

…στον μη ευνουχισμένο

άνθρωπο του μέλλοντος

…to the non-castrated

man of the future

Δε θα ήθελα να ευχαριστήσω

τη Βάγια Ζημάκα, γιατί είναι η σύντροφός μου

την Έλλη και τη Βασιλική, γιατί είναι τα παιδιά μου

τον Βασίλη και την Παναγιώτα, γιατί είναι οι γονείς μου

Θα ήθελα να ευχαριστήσω

τον Τάσο Παλιαδέλη για τη μετάφραση στα Αγγλικά.

I would not like to thank

Vagia Zimaka because she is my partner

Elli and Vasiliki because they are my kids

Vasilis and Panagiota because they are my parents

I would like to thank

Tasos Palliadelis for the English translation

Χωρίς Τίτλο

Πολλά χρόνια πριν αρχίζει το παιχνίδι με το ‘’άλλο’’. Χωρίς σπουδές. Ήθελες το ’72, μετά το σχολείο, να έρθεις στην Αθήνα να σπουδάσεις, γιατί μόνον εδώ υπήρχε τότε Α.Σ.Κ.Τ.

Φοβήθηκες. Ήταν και η χούντα. Ο πατέρας σου απολυμένος από τη δουλειά για πολιτικούς λόγους. Χρήματα δεν υπήρχαν καθόλου. Φοβήθηκες. Δεν το τόλμησες. Φοβήθηκες, γιατί σε έφτιαξαν φοβισμένο στα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια. Γιατί γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη το ’54 από τη μεριά των ηττημένων, με το φόβο στα μάτια για κάθε εξουσία. Γιατί από τη μια, παιδί, θαύμαζες τη ζωή, από την άλλη απορούσες γιατί στο Γυμνάσιο οι ‘’δάσκαλοι’’ δε σου επέτρεπαν ν’ αναπτυχθούν οι εφηβικοί σου ΄΄αδένες΄΄. Να είσαι μικρός, λίγος, υποταγμένος, χαμένος για πάντα. Και θυμός. Και τα δίκαια για τους άλλους. Και θυμός, θυμός. Και τα όμορφα που δε σου ανήκαν. Και θυμός, θυμός. Και δεν ήξερες τι ακριβώς λογαριασμό πλήρωνες, γιατί ο κόσμος τότε δε μιλούσε. Φοβόταν. Τουλάχιστον ο δικός μας κόσμος. Και συ από τότε γρατζουνούσες τα χαρτιά και μπέρδευες τα χρώματα, μήπως και κάτι ελαφρύνει μέσα σου. Τελικά δε σπούδασες το ‘’άλλο’’, αλλά κάτι άλλο, το εφικτό. Και θυμός γι΄αυτό. Και εξακολουθούσες να χαλάς τα άσπρα χαρτιά. Ο χρόνος όμως γλύκανε τον συμβιβασμό σου, ήσουν πια φοιτητής κτηνιατρικής στο Α.Π.Θ. Ήρθε κι η μεταπολίτευση, η ζωή έδειχνε να πηγαίνει άλλού. Ελπίδες. Όνειρα . Χαρά. Να φύγει ο φόβος, να τελειώνουμε και με τον θυμό. Αγαπάς την επιστήμη σου. Ανοίγεις και τον δικό σου λογαριασμό στο νεοελληνικό κράτος, κάτω από τους λογαριασμούς των γονιών και των παππούδων σου. Τώρα ξέρεις πολλά. Όλα δε θα τα μάθεις ποτέ. Και είσαι περήφανος. Παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη κοινωνία, για ελευθερία, για μη φόβο, για μη θυμό. Ενθουσιασμός. Eλπίδα.

Το πανηγύρι όμως δεν κρατά πολύ. Διαψεύσεις, απογοητεύσεις, ματαιώσεις, προδοσίες. Νάτος πάλι ο παλιός σου γνώριμος, ο θυμός. Το κερασάκι στην τούρτα, η θητεία σου στον στρατό το ’78. Με πτυχίο Κτηνιατρικής η ‘’πατρίδα’’ σου εμπιστεύεται μόνο τη χρήση ‘’τυφεκίου’’. Νάτο πάλι το δίκιο να σε πνίγει. Και θυμός. Για δυό χρόνια πληρώνεις όλους τους παραπάνω λογαριασμούς με τον χειρότερο τρόπο στην ψυχή και στο σώμα σου. Το ‘’άλλο’’ μένει κρυμμένο και μαζεύει. Βγαίνεις τσαλακωμένος, ταπεινωμένος. Και θυμός, θυμός. Σηκώνεσαι. Το ‘81 ξεκινάς και κρατάς μέχρι σήμερα ιατρείο για ζώα συντροφιάς στη Θεσσαλονίκη. Γρήγορα κάνεις οικογένεια. Από τότε, με τη σύντροφό σου και δυο κόρες. Αποτραβηγμένος από όλους τους παλιούς λογαριασμούς, στη μοναξιά της ανασυγκρότησης, της δουλειάς και της καινούργιας ζωής, βρίσκει χώρο το ‘’άλλο’’ να αναπνεύσει. Στα επόμενα χρόνια έχει και τον δικό του χώρο και τρέχει. Τρέχει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο και να καταγράψει τα μαζεμένα. Και γεμίζει το υπόγειο με εικόνες, και με παράπονο για τους ελάχιστους καθρέφτες. Άθελα, αναπόφευκτα ίσως, γίνεται και το προξενιό και το πάντρεμα του ‘’άλλου’’ με την επιστήμη σου. Έχεις από χρόνια αφήσει τα λευκά χαρτιά, δοκιμάζεις τους καμβάδες, τα χρώματα, τα ξύλα, κολλάς στα σίδερα – χαλάς τα χέρια και τα μάτια σου -, τώρα είσαι παντού. Μπήκαν πρώτα τα έμβρυα και μετά οι όρχεις. Οργανικά στα ανόργανα. Υλικό από τη δουλειά σου. Έγιναν ο νέος τρόπος, το μέσον, το εργαλείο, στον δρόμο τον παλιό, τον γνωστό. Τρόπος να δεις, να απορήσεις, να θαυμάσεις, να συγκινηθείς, να συγκρουσθείς, να χλευάσεις, να εκφράσεις τους θυμούς σου, τους παλιούς και τους καινούργιους. Θυμός για το χθες και για το σήμερα. Για τα κακά μαντάτα του αύριο. Γιατί η ζωή φεύγει γοργά προς άλλες κατευθύνσεις, μακριά από τις δικές σου ουτοπίες και τα όνειρά σου. Και θυμός για την υποταγή, για τον μη αγώνα. Και κραυγή. Για τις κοινωνικές συμβάσεις και συνήθειες, τις μικρότητες, τη μισαλλοδοξία, την αδιαφορία, την εγωπάθεια, τη μη λογική, την αδικία, τη σοβαροφάνεια, την εκμετάλλευση του διπλανού, την αλαζονεία, την κακία, την κλεψιά, το ψέμα, το χρήμα και τον ανήθικο πλουτισμό, για τη μη καλλιέργεια, για την άγνοια, για τη ζωή χωρίς τέχνη, για τη μιζέρια της καθημερινότητας, για την αγωνία της εύκολης αναγνωρισιμότητας, για την έλλειψη του ονείρου και της ελπίδας, για την αποφυγή του καθρεφτίσματός μας στα μάτια του φίλου, για το άγχος, για την ανασφάλεια, για τον μη πολιτισμό, για τη συλλογική μελαγχολία, για τις χίλιες μάσκες που φορά ο καθένας μας, για την πλήρη αποσύνθεση ήθους και αξιών, για την επιστροφή στις αδιέξοδες πίστεις, για τους αυθεντικά ηλίθιους της κάθε εξουσίας, για την εναπόθεση των απαντήσεων σε μεταφυσικά-παραφυσικά, για τη μη αισθητική, για την απόγνωση και την απελπισία γύρω μας, για το ότι πάντα φταίει ο άλλος, για τους θεούς, για το μη άγγιγμα του άλλου, για τη μανία του υπερκαταναλωτισμού, για τη μη προσπάθεια αυτογνωσίας, για το έχω άρα είμαι, έχω άρα υπάρχω, έχω άρα ευτυχώ, για το ότι διασκεδάζουμε μόνοι μας, για το ότι δε μιλάμε δε γελάμε δεν τραγουδάμε δε χορεύουμε αληθινά, για την προδοσία των φίλων, για το ότι δε μεθάμε για να εξομολογούμαστε αλλά για να ξεχνάμε.

Για όλα αυτά ποιός αντιδρά, τι λέει, τι κάνει; Βγάζεις κραυγή. Είμαστε ευνουχισμένοι.

Και θυμός, θυμός. Και πού πήγε το αίμα των ποιητών; Πού πήγαν οι αξίες; Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι; Κρύφτηκαν στην αγκαλιά του συστήματος ή στην μοναξιά τους; Και θυμός. Είμαστε όλοι ευνουχισμένοι. Και κραυγή βουβή.

Ζούμε στην εποχή του Homo eunuch. Στην εποχή της αδυναμίας για αντίδραση, της μη διάθεσης για αντίδραση, της αποδοχής των πάντων άκριτα, της μαλθακότητας, της αλληλοφαγίας, της αδιαφορίας για την καταστροφή της φύσης και της ζωής, του ακούσιου ευνουχισμού μας και του αυτοευνουχισμού μας, του εγκλωβισμού του καινούργιου και του νέου, της καταστροφής του ονείρου και του μη ονείρου, της καταστροφής του αύριο και του μη αύριο.

Είμαστε οι Homo eunuch. Στον πραγματικό ευνουχισμό γίνεται αφαίρεση των ανδρικών γεννητικών αδένων [όρχεων] με σκοπό να αφαιρεθεί η γενετησία ορμή και η ικανότητα αναπαραγωγής. Ήταν πρακτική που αποσκοπούσε , σε παλαιότερες κοινωνίες, είτε στη δημιουργία πιστών και ακίνδυνων για τις γυναίκες σκλάβων, είτε στη δημιουργία αφοσιωμένων κρατικών υπαλλήλων ώστε να μην έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις να τους αποσπούν. Σε άλλες περιπτώσεις ο ευνουχισμός αποσκοπούσε στην ταπείνωση κάποιου, αφαιρώντας τον ανδρισμό του. Η αφαίρεση των όρχεων στα παιδιά, εμποδίζει τη διαφοροποίηση του ανδρικού φύλου, που επέρχεται κατά την διάρκεια της εφηβείας. Αυτό συμβαίνει γιατί εκλείπει η τεστοστερόνη, ορμόνη που παράγουν οι όρχεις και η οποία προσδίδει τα λεγόμενα ‘’αντρικά’’ χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα το πέος και ο προστάτης να παραμένουν μικρά, η φωνή να γίνεται ψιλή αντί να χοντραίνει, η τριχοφυΐα να εξαφανίζεται, το δέρμα να παραμένει λεπτό και μαλακό και οι μύες να ατροφούν. Και καθώς μια από τις πιο σημαντικές λειτουργίες της τεστοστερόνης είναι να διεγείρει την ερωτική επιθυμία, οι ευνούχοι δεν είναι μόνον στείροι, αλλά και ανίκανοι. Στην Κίνα, μια και είναι κινέζικη ‘’εφεύρεση’’, πολλοί αποφάσιζαν από μόνοι τους να ευνουχιστούν, για να απολαύσουν από τον αυτοκράτορα τιμές και αξιοσέβαστες διοικητικές θέσεις ως αντάλλαγμα. Δεν ήταν λίγοι οι ευνούχοι που φύλαγαν ζηλότυπα τους όρχεις τους σε κάποιο κουτί, απαιτώντας να ταφούν μαζί τους, ώστε να ολοκληρωθούν ως άντρες στον άλλο κόσμο. Στην Ευρώπη ευνούχιζαν νεαρά παιδιά για να δημιουργήσουν τραγουδιστές της όπερας με εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες [ castrato ]. Η ψυχολογική τους κατάσταση κυμαινόταν ανάμεσα στο μίσος για τον εαυτό τους, στην μελαγχολία και στην απογοήτευση. Είναι η μεταμόρφωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο σε ένα ‘’τρίτο φύλο’’, που ουδέποτε προέβλεψε η φύση. Σε όλα τα θηλαστικά γίνεται ευνουχισμός, για να γίνουν ήσυχα, ευάγωγα, ήπια, στείρα. Για να τους λείψει η ορμή, η δύναμη και η επιθετικότητα, ώστε να μην αντιδρούν στις δικές μας επιταγές.

Ο άνθρωπος όμως πώς από Homo sapiens sapiens [ ο νοήμων, ο σοφός ] μπαίνει στην εποχή του Homo eunuch; Πότε αρχίζει ο ευνουχισμός του μυαλού και της σκέψης του; πότε παύει να αντιδρά, να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις εντολές, να γίνεται ήπιος και μαλθακός, να χάνει την ορμή και τη ζωτική του δύναμη, να γίνεται πειθήνιο όργανο, να μην αισθάνεται τύψεις και ενοχές γι’αυτό στο οποίο σιγά σιγά εξελίσσεται; Γινόμαστε castrato και δεν το καταλαβαίνουμε; Αλλάζουμε τη φύση μας, το δέρμα μας, τη φωνή μας, το μυαλό μας, την ψυχή μας και δεν το καταλαβαίνουμε; Γινόμαστε όλοι κοπάδι, μάζα, πολτός; Όλοι;

Μας τα παίρνουν με το ζόρι ή τα παραδίδουμε εμείς οι ίδιοι;

Πέταξε ο καθένας μας το κουτάκι του ‘’τοις κυσί’’ ή το φυλά ευλαβικά για να θαφτεί μαζί του, ελπίζοντας ότι κάποια ανώτερη δύναμη θα μας ενώσει πάλι σε άνθρωπο;

Κάποιος είπε ότι όλα γίνονται χωρίς σχέδιο, χωρίς συνομωσία. Μάλλον.

Ότι είναι μια μοιραία εξέλιξη του νου. Μπορεί.

Ότι είναι αναπότρεπτο να γίνει για να πάμε στο επόμενο. Ίσως.

Ότι η Μάνα πάλι θα επανορθώσει. Μακάρι.

Μόνο που ο καθένας, ίσως, θα έπρεπε να πάρει το κουτάκι του στα χέρια και τουλάχιστον να το ξαναδεί, και αν μπορεί, σιγά σιγά να καταλάβει γιατί έμεινε μισός.

Και θυμώνουν που τα σκέφτεσαι. Και θυμώνουν που τα λες. Και θυμώνεις που θυμώνουν.

Και θέλεις να αντιτάξεις την ουτοπία σου, τα όνειρά σου, την ελπίδα σου. Με εικόνες να τα πεις στον έξω κόσμο, πρώτα όμως στον εαυτό σου. Και πονάς που τ’ ακούς, και πονάς που δεν ακούν. Από μικρός προσπαθούσες με εικόνες να καταλάβεις, μεγάλος πια με εικόνες φωνάζεις. Ποτέ δεν το έκανες για να περάσει η ώρα σου. Μάλλον είναι ανάγκη ζωής σου. Με κάθε τρόπο πρέπει να βγει από μέσα το κρυμμένο. Ζεις αχώριστα μαζί του 45 χρόνια, με βαθύ πόνο και χαρά. Είναι η ζωή.

Είπαν ότι η τέχνη διερευνά την αλήθεια, ότι είναι μια υπαρξιακή περιπέτεια, μια θέαση της πίσω πλευράς της σύγχρονης ζωής που δεν βλέπουν όλοι, μια ανάγκη ζωής. Ίσως. Σίγουρα όμως είναι ένα παιχνίδι, ένα ταξίδι, ένας έρωτας για τη ζωή και τον άνθρωπο. Μπορεί όμως και να ήρθε το τέλος της ή και να μην υπήρξε ποτέ.

Είπαν ότι η τέχνη δεν μπορεί ή δεν πρέπει να είναι επάγγελμα. Ότι η τέχνη είναι πια μόνο εμπόριο. Ότι το έργο τέχνης είναι ένα απλό προϊόν προς πώληση και τίποτε άλλο. Ότι την τέχνη την ορίζουν άλλοι, οι ‘’ειδικοί’’, και όχι οι καλλιτέχνες. Ότι πουλάς άρα είσαι. Δεν ξέρω.

Κάποιος άλλος όμως είπε ότι είναι η κραυγή της οδύνης, που βγαίνει από εκείνους που βιώνουν από πρώτο χέρι την μοίρα της ανθρωπότητας, που δε συμβιβάζονται μ’ αυτήν, αλλά την αντιμετωπίζουν με αποφασιστικότητα. Μάλλον.

Και προσπαθείς να κάνεις τις σκέψεις σου εικόνες. Οι εικόνες όμως βγαίνουν δύσκολες, άγριες, αληθινές και τα μάτια κλείνουν στη θέα. Και οι πόρτες κλείνουν στη θέα. Και εκπαιδεύεσαι να αντέχεις το κόστος για τη ρήξη σου με τις κοινωνικές και υπαρξιακές συμβάσεις. Να αντέχεις τη μοναξιά, την αδιαφορία και πολλές φορές την εγκατάλειψη, που όμως δεν είναι δική σου επιλογή.

Και από τη μια ακουμπάς την υπαρξιακή σου βεβαιότητα στην οικογένεια σου και την κοινωνική σου σιγουριά στο επάγγελμά σου, και από την άλλη σε ‘’τρώει’’ το κόστος των δικών σου εγωιστικών επιλογών στους δικούς σου ανθρώπους.

Και σε πληγώνουν οι φίλοι που δεν καταλαβαίνουν ή δεν ενδιαφέρονται, και οι άλλοι που είναι αλλού. Αποζητάς όμως τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, τους έχεις ανάγκη τους φίλους, τα ερεθίσματα, τις φωνές, τις άλλες οπτικές, την άλλη άποψη.

Και κατεβαίνεις στα υπόγεια του σπιτιού σου και της ψυχής σου και χτυπάς τα συναισθήματά σου στα σίδερα να μαλακώσουν, να γίνουν εικόνες. Όλα και τα άσπρα και τα μαύρα. Προπάντων τον θυμό, να μη γίνει οργή.

Άλλωστε το ‘’άλλο’’ σε βοήθησε να διαβείς τόσα χρόνια με αξιοπρέπεια, με την ελπίδα να είναι δίπλα σου και για το τέλος.

Μετά την αναπάντεχη πρόταση του Άγγελου για την έκθεση, παραμερίζουν ο φόβος κι ο θυμός για νάρθουν μπροστά η λαχτάρα και η αγωνία για το άγνωστο.

Αγωνία για καθαρούς και ειλικρινείς καθρέφτες.

Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό. Μετά τόσα χρόνια.

Ίσως απαντηθεί και το παλιό σου ερώτημα. Πού είναι μεγαλύτερη η μοναξιά στην παρουσία ή στην απουσία;

Θυμός, θυμός, θυμός. Κατάθεσε τώρα το πάντρεμα του με την ψυχή σου, για τον δικό σου έρωτα, για τη δική σου αλήθεια.

Με το κουτάκι σου στα χέρια είσαι στην Αθήνα.

Η κατάθεσή σου, η έκθεσή σου, το πέρασμά σου.

Σπονδή στη Μάνα.

Η αίσθηση και η ψευδαίσθησή σου.

Μάρτιος 2010

Ζήσης Παπαζαχαρίου

Untitled

The game with the “other thing” begins many years ago. Without any studies. After school, in 1972, you wanted to come and study in Athens, because in those days there was only here a department of Fine Arts.

You got scared. It was during the junta. Your father was fired on political grounds. There was no money. You got scared. You didn’t dare it. You got scared because they made you feel scared during your childhood and adolescence. Because you were born in Thessaloniki, in 1954, on the side of the defeated and there was fear in your eyes against all authority. Because, on one hand, you used to admire life as a child, on the other hand, in high school you kept wondering why the “teachers” wouldn’t let you have your adolescent glands developed. To be little, small, obeisant, lost for ever. And anger. Equity only for the others. And anger, anger. And those beautiful things that you couldn’t own. And anger, anger. And you had no idea why you were the one to foot the bill, because people wouldn’t talk in those days. They were scared. At least our people. And you have started scratching the paper since then and mixing up the paints, should the weight be taken off your mind. Finally you didn’t study the “other thing”, but something else, the feasible. And there was anger about this too. And you kept wasting paper. Yet, time soothed your compromise; you were a student of Veterinary Medicine at the Aristotle University of Thessaloniki. The political changeover showed that life was moving on. Hopes. Dreams. Joy. Let the fear go away, let’s get rid of anger. You love your science. You open your own account in the modern Greek state, as your grandparents and parents did. Now you know many things. You can’t learn it all. And so you are proud. You struggle for a better world, for a better society, for freedom, for no fear, for no anger. Enthusiasm. Hope.

The festivities won’t last for long. Denial, disappointment, cancellation, betrayal. Here comes again the old acquaintance, anger. Your military service in 1978 adds insult to injury. With a degree in Veterinary Medicine, the “country” entrusts you to merely bear a rifle. You were choking with anger. You have been paying a price with the worst physical and mental consequences. The “other thing” stays hidden and shrinks. You get out of it bedraggled and humiliated. And anger, anger. You get up. You start your own veterinary clinic in Thessaloniki in 1981 and you keep running it till today. You have a family: a partner and two daughters.

Withdrawn from all the old affairs, in the loneliness of reconstruction, of work and of the new life, the “other thing” finds space to breathe. In the following years, the “other thing” claims its ground and runs fast. It runs fast to gain time, to make a record of what has been gathered so far. It piles up the basement with images and with complaints for the very few mirrors. Unintentionally, probably inevitably, the match-making with the “other thing” and your science takes place. It’s been years since you last touched the paper, you try the canvasses, the paints, the wood, you stick to iron, -strain your hands and eyes-, now you are everywhere. First came the embryos, then the testes. Organic on the inorganic. The stuff of you work. They became the new way, the medium, the tool, in the old way, the familiar one. A way to see, wonder, marvel,

be moved, collide, deride, vent your old and new anger. Anger for yesterday and today. For the bad news of tomorrow. Because life flies in other directions, away from your own utopias and dreams. And anger for the obeisance, the non-struggle. And a cry. Against the social conventions and habits, against pettiness, intolerance, indifference, egotism, non-logic, injustice, demureness, against exploitation, arrogance, callousness, theft, lies, against money and immoral fortune making, against non-cultivation, ignorance, against a life without art, a daily routine of misery, against the anxiety of being easily and effortlessly recognized, against the lack of dream and hope, against the reluctance to reflect ourselves in the eyes of a friend, against stress, insecurity, non-civilization, collective melancholy, against the thousand masks worn by each one of us, against the complete degradation of morals and values, against the need to return to faiths of dead-ends, against the authentic idiots of every single authority, against looking for answers in the domain of the metaphysical-supernatural, against the non-aesthete, the desperation and frustration around us, against always putting the blame on someone else, against the gods, against the fear of touching others, the obsession of consumerism, against not attaining self-knowledge, against the mottos, ‘I have therefore I am’, ‘I have therefore I exist’, ‘I have therefore I am happy’, against the idea of having a good time on our own, against our not talking, not laughing, not singing, not truly dancing, against the betrayal of friends, against the fact that we get drunk not to confess, but to forget. Is there anybody who reacts against all these, who says or does something? You are crying aloud. We are castrated.

And anger, anger. Where has the blood of the poets gone? Where have the values gone? Where have the intellectuals gone? Did they hide in the lap of the system or in their loneliness? And anger. We are all castrated. And a silent cry.

We are living in the age of Homo eunuch.

We are living in the age of weakness and hesitation when it comes to reaction, in the age of accepting everything without judgment, in the age of extreme self-indulgence, of cannibalism, of indifference to the destruction of nature and life, in the age of involuntary castration and self-castration, in the age when the new things become stranded, when dreams and not-dreams are destroyed, when the tomorrow and he not-tomorrow are destroyed.

We are homo eunuch. In real castration, the male genetic glands (testes) are cut out to eliminate the sexual drive and the ability to reproduce. In older societies, such practice aimed at creating for women loyal and harmless slaves, or devoted state officials who would not get distracted by family duties. In other cases, castration was meant to humiliate the individual, simply by taking away his manliness. Boys’ castration, on the other hand, prevents the differentiation of the male sex during adolescence. This occurs because of testosterone deficiency, a hormone produced by the testes and it is responsible for the “manly” traits. Consequently the penis and the prostate remain small, the voice becomes high-pitched, puberty disappears, skin remains fine and soft and muscles become atrophic. Eunuchs are not only sterile, but also impotent, since one of the most important roles of testosterone is to stimulate the sexual drive. In China –seeing that castration is a Chinese invention- many men

decided to be castrated to relish in exchange imperial honors and respectable administrative places. Many eunuchs treasured up zealously their testes in a box, demanding that they be buried with them, in order to be completed as men in the other world. In Europe young children were castrated to become opera singers with exquisite vocal qualities (castratos). Their mental state, though, ranged from self-hatred and melancholy to embitterment. It is a man’s metamorphosis from man to a “third sex”, a thing that nature never prefigured.

All mammals can be castrated to become tranquil, well-behaved, meek, sterile. A castrated mammal does not react upon commands, because it lacks force and aggressiveness. But how does man from Homo sapiens sapiens (intelligent, wise) enter the age of Homo eunuch? When does the castration of his mind and thought begin? When does he cease to react, to accept orders without protest, to become mild and sybarite, to lose his impetus and vital force, to become a submissive agent, to accept what he is turning into without scruples and guilt? Do we become castratos without realizing it? Do we change our nature, our skin, our voice, our mind, our soul without realizing it? Do we all become a herd, a mass, pulp? Everyone?

Do they take them away by force or do we give them away ourselves?

Has everyone of us thrown our box into the fire or do we piously watch over it in order to be buried with it hoping that a superior being will unite us to become men again? Someone said that everything is made without any plan, without conspiracy. Probably.

That this is an inevitable development of the mind. Could be.

That this is inevitable so we can proceed. Maybe.

That Mana will restore things once again. I hope so.

But at least everyone should take his box into his hand and have another look at it again, and, if possible, try to understand little by little why he is half the man he used to be.

And they get angry that you think of all this. And they get angry that you are saying all this. And you get angry because they get angry.

And you want to oppose your utopia, your dreams, your hope. To let the world know about it using images, but first to let yourself know about it. And it hurts listening to it and it hurts you when they don’t listen to it. When you were young you were trying to understand using images, now that you have grown up you shout with images. It has never merely been a pastime. Probably it is a need of your life. The hidden must get out by all means. You have been living with it inseparably for 45 years, in profound pain and joy. This is life.

They said that art explores truth, that it is an existential adventure, an insight of the rear side of contemporary life that not anyone can see, a need for life. Maybe. But it is definitely a game, a trip, a love for life and man. But art might as well have come to an end, or never even existed.

They said that art cannot be or shouldn’t be a trade. That art is just a commerce. That a work of art is merely a product for sale.

That art is determined by the others, the “experts” and not by the artists. That, ‘you sell therefore you are’. I don’t know. But someone else said that art is the

cry of anguish given by those who experience at first hand the fate of humanity, who don’t compromise with it, but face it with determination. Probably.

And you are trying to turn your thoughts into images. Yet, images keep coming out tough, wild, true and the eyes shut on the sight. And doors shut on the

sight. And you get trained to bear the price of breaking up with the social and existential conventions, to hold on loneliness, indifference and many times desertion, which is not your own choice.

And on one hand you lay your existential certitude in your family, in the social safety of your job, and on the other hand you are consumed by the toll of your egotistical choices in your own people.

And you are hurt by the friends who don’t understand, or don’t care and by all the others who are somewhere else. But you are seeking relations with the others, you need friends, the stimuli, the voices, the different visions and opinions.

Then you get down to the basement, both of your house and soul, and you start banging your feelings against the iron, to soften them and turn into images. All of them, black and white. Especially anger, to prevent it from becoming wrath. Besides, the “other thing” has helped you all these years to live a life of dignity, hoping that it will be there till the end.

After Angelo’s unexpected proposal for the exhibition, fear and anger lay aside and anxiety and yearning for the unknown come forth. Anxiety for clear and honest mirrors. It is too good to be true. After all these years. Maybe an old question of yours could be answered. Where is loneliness greater, in absence or presence?

Anger, anger, anger. Time to lay down now its matchmaking with your soul, for your own love, for your own truth.

Holding your little box in your hands, you are in Athens.

Your deposit, your exhibition, your passage.

Libation to Mana.

Your feeling and illusion.

March 2010

Zisis Papazachariou

ΑΝΔΡΙΚΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ

Τα ανδρικά γεννητικά όργανα αποτελούνται από το πέος, το όσχεο, και τους δύο όρχεις, οι οποίοι βρίσκονται μέσα στο όσχεο.

Κάθε όρχις είναι γεμάτος με σπερματικά σωληνάρια, τα οποία παράγουν σπέρμα.

Επάνω και πίσω από κάθε όρχι είναι η επιδιδυμίδα, ένας σπειροειδής σωλήνας ο οποίος οδηγεί σ’ έναν άλλο σωλήνα που ονομάζεται σπερματικός ή ορχικός πόρος.

Το άνω άκρο κάθε σπερματικού πόρου συνδέεται με έναν αγωγό αποστράγγισης ενός αδένα, που ονομάζεται σπερματικό κυστίδιο και που εκκρίνει ένα υγρό το οποίο βοηθάει στη μεταφορά των σπερματοζωαρίων.

Ο αγωγός αυτός και ο σπερματικός πόρος σχηματίζουν τον αγωγό εκσπερμάτωσης.

Οι δύο αγωγοί εκσπερμάτωσης συνδέονται στη συνέχεια με την ουρήθρα, όπου περιβάλλονται από τον προστάτη και μέσω του πέους η ουρήθρα οδηγεί τα σπερματοζωάρια έξω από το σώμα.

Σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των γεννητικών οργάνων και στα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν το ανδρικό φύλο παίζει η ορμόνη, τεστοστερόνη.

σήμερα χρησιμοποιώντας μεταφορικά την παραφθαρμένη λέξη της αργκό, έχει ‘’αρχίδια’’, εννοούμε ότι έχει κάποιος το θάρρος και την τόλμη να κάνει κάτι

today metaphorically using the pidgin slang “balls”, it is meant that someone needs balls to do something, in other words he needs courage and boldness

ευνούχος < ευνή [ κρεβάτι ] και όχος [ < έχω = προσέχω ] αυτός που προσέχει το κρεβάτι

Eunuch < euni {bed} and ohos {

οι πιστοί της Κυβέλης όφειλαν να προσφέρουν στη θεά το πέος και τους όρχεις τους, κόβοντάς τα μόνοι τους μ’ ένα πέτρινο μαχαίρι κατά την διάρκεια τελετουργικού οργίου που πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο στις 24 Μαρτίου

Ρωμαϊκά χρόνια

Cybele’s believers had to offer their penis and testes to the goddess, cutting them by themselves with a stone knife during a ceremonial orgy that was taking place every year in March the 24^th.

Roman Years

Τα κομμένα γεννητικά όργανα αποκαλούνταν το ‘’’μονάκριβο’’ ή ο ‘’θησαυρός’’ και διατηρούνταν σε ένα δοχείο με αλκοόλ, ενώ η αξία τους ήταν ανεκτίμητη μια και η παρουσίασή τους ήταν απαραίτητη για κάθε προαγωγή που θα δεχόταν ο ευνούχος στην αυτοκρατορική υπηρεσία. Όταν κάποιος ευνούχος πέθαινε, θαβόταν μαζί με το ‘’μονάκριβό’’ του, ώστε να αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο αρτιμελής, όπως όριζε η κινέζικη παράδοση.

The cut genitals were called the “precious” or the “treasure” and they were preserved in a receptacle filled with alcohol. Their value was priceless since their presence was necessary for any promotion the eunuch might have accepted in the imperial service. When a eunuch died, he was buried with his “precious” to depart able-bodied to the other world in accordance with the Chinese tradition.

Κατά τις δεκαετίες των 1720 και 1730, στο αποκορύφωμα δηλαδή της υστερίας των castrato, υπολογίστηκε ότι περίπου 4.000 αγόρια ευνουχίζονταν κάθε χρόνο με την ελπίδα μιας επιτυχημένης καριέρας στις ιταλικές όπερες.

During the 1720’s and 1730’s, that is the heyday of the castratos hysteria, it has been estimated that approximately 4,000 boys were annually castrated with the hope of building a successful career at the Italian operas.

οι δίδυμοι [ αρχαία Ελλάδα ] , οι παραστάται, τα μήδεα [ Βυζάντιο ]

Υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι από την κοιλιά της μητέρας τους εγεννήθηκαν έτσι

Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι έγιναν ευνούχοι από ανθρώπους,

και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλείαν των ουρανών.

Οποίος μπορεί να το κάνει, ας το κάνει…

Κατά Ματθαίον, 19:12

"For there are eunuchs who were born that way from their mother's womb; and there are eunuchs who were made eunuchs by men; and there are also eunuchs who made themselves eunuchs for the sake of the kingdom of heaven. He who is able to accept this, let him accept it." Matthew 19:12

΄΄ Αναισθητοποιούμε με όπιο τον νεαρό και τον τοποθετούμε καθιστό μέσα σε μπανιέρα γεμάτη με καυτό νερό, ώσπου να περιπέσει σε κατάσταση πλήρους αναισθησίας. Κατόπιν ανοίγουμε το όσχεον και του αφαιρούμε τους όρχεις ΄΄.

Πραγματεία περί Ευνούχων, γραμμένη το 1701

“The young man is anaesthetised by opium and he is seated in a tub filled with hot water, until he becomes fully unconscious. Then the scrotum is opened and the testes are cut”.

Treatise on Eunuchs, written in 1701.

Σήμερα πάλι πόνεσα. Έκανα ευθανασία σ’ ένα μικρό γατάκι. Σπασμένο στη μέση, όχι από το δίκαιο χτύπημα ενός πιο δυνατού και πεινασμένου, αλλά από το άδικο και χωρίς λόγο χτύπημα κάποιας ανθρώπινης ρόδας.

Ο δίκαιος θάνατος, ο άδικος θάνατος.

Τα μέχρι πριν από λίγο παιχνιδιάρικα μάτια του τα κάρφωσα στο άπειρο να κοιτάζουν με απορία τη Μάνα.

Ήρθε στα μάτια μου και η κόκκινη γραμμή στο στόμα του.

Ήρθαν στο νου μου και τα τρία κόκαλα, και το βουνό και το χώμα.

Ήρθε και η επιθυμία, μπορεί και θυμός, αυτό το κάτι που θέλει να βγει.

Today I was in pain again. I put to sleep a kitten. Broken back, not by the fair blow of a stronger and hungrier predator, but by the unfair and unreasonable hit of a human wheel.

Fair death, unfair death.

Its once playful eyes were nailed to the infinite by me, staring Mana in wonder.

The red line in the mouth came into my eyes.

The three bones, the mountain and the soil came to my mind.

The wish, maybe the anger, also came, this thing which wants to get out.

Κατά το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, αλλά και έως το 1970, χρησιμοποιήθηκε ο ευνουχισμός, στα πλαίσια προγραμμάτων ευγονικής ή φυλετικής καθαρότητας σε πολλές χώρες του κόσμου. Το πιο γνωστό παράδειγμα αποτελεί η ναζιστική Γερμανία, ενεργά όμως προγράμματα υποχρεωτικής στείρωσης υπήρχαν σε πολλές ακόμα χώρες, όπως στις Σκανδιναβικές [κυρίως στη Σουηδία], τον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Τσεχοσλοβακία και αλλού. Θύματα αυτής της πρακτικής υπήρξαν κυρίως άτομα με αναπηρίες ή διανοητικά ή ψυχολογικά προβλήματα, καθώς και μειονοτικές πληθυσμιακές ομάδες [όπως οι Ρομά].

Castration had been used during the middle of the 20^th century until 1970, in the context of eugenics or racial purity programs in many countries of the world. The most striking example was set by Nazi Germany, yet active programs of mandatory sterilization took place in many other countries, such as the Scandinavian ones (especially in Sweden), Canada, the USA,

Czechoslovakia

and elsewhere. Victims of such practice were mainly individuals suffering from disabilities, mental or psychological problems and also racial minorities, such as the Roma population.